"لاهوالاهو" وارش همان باران است... و باران برای سقف های رنجور قصه دیگری است... و شاید من به نخل می مانم، روییده در کنار آبی در کنار مرگ، هر چقدر که بخواهم از مرگ فاصله بگیرم، به مرگ نزدیک تر می شوم... و همه ی دنیایم زهرای مرضیه که گر نگاهی بکند به ما زهرا(س) روزی بارانی خواهد گرفت و خواهد شست خاطره غم های کوچه را... و پایان سخن بهشتیان آغاز کتاب خداست: "الحمدالله الرب العالمین"