پاییز بود و فصل...

پاییز بود و فصل خزان،

آرام و غمگین به باغ پا نهادم تا با استشمام هوای تازه، هوای مرده ی وجودم را تخلیه کنم، نزدیک غروب بود و حاله ی زعفرانی رنگ آخرین پرتوهای خورشید شکوهی عظیم به باغ بخشیده بود؛

آرام بر برگها پا نهادم، انگار که صدای ناله شان در باغ طنین انداز شد، به یکباره زیباییپاییز در نظرم غمگین و زود شد؛ باغ به سوگ جوانی از دست رفته اش پیراهن گلبرگ از گل می درید و رخ زرد می نمود و آسمان بر عذابش سخت می گریست؛ در این میان نجوایی عجیب نظرم را به خود جلب کرد؛ در جستجوی صدا، بی درنگ دویدم ناله ی برگها به فریاد تبدیل شد و انگار که باد هم در سرعت یاریم می کرد؛ در انتهای باغ غنچه ای نو شکفته ی سرخ یافتم که بلبلی برفرازش نجوای عاشقانه سر داده بود؛ نزدیکتر که رفتم شبنمی یخ زده بر صورت گل نو شکفته دیدم، گل را با سر انگشتانم نوازش کردم که ناگه شبنم از گلبرگ چکید و گل پاره پاره بر زمین افتاد؛ ناگهان بلبل بهت زده سکوت کرد و او نیز پس از چندی از شاخه افتاد؛ جسم یخ زده و بی جان بلبل را به دست گرفتم، نیم نگاه تأسف باری به من کرد و گفت " نادانسته امیدم را از من ربودی" و جان داد؛ باغبان پیری که صحنه را نظاره گر بود وقتی چهره نگرانم را دید گفت: این گل مدت ها بود که در غنچه خشکیده بود اما این بلبل چون شبنم امید را بر چهره اش یافت روزها به شوق شکفتنش آواز سر می داد اما تا شبنم افتاد "بلبل مرگ گل را یافت و بی درنگ جان داد"

و من آنگاه بود که دریافتم زندگی بی امید مرگ است؛ و شاید هم به همین دلیل است که امام علی (ع) می فرمایند:  بزرگترین گناه نومیدی است

کاش هیچ گاه نخواهیم نومیدی را به کسی هدیه کنیم و کاش یاد بگیریم که

"برای خنده دلیل باشیم نه شریک

و برای گریه شریک باشیم نه دلیل"

مهتاب