تو با ارزشی ! نگذار ارزان بفروشندت!
«خواجه شیراز» می سراید:
با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام / نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش و «کولین مک گارتی» در تأیید سخن حافظ می گوید:
آن هنگام که گرفتگی پیشانی بر گشادگی لب،
فزونی می یابد
و آن لحظه که می پنداری همه چیز فرو می پاشد،
آری، صبور باش!
و راه که بر آن گام نهاده ای، دشوار می گردد و ناهموار،
باری صبور باش!
آیا مشکلات و شکست ها از ارزش ما می کاهند؟ جواب را در حکایت آتی بجویید.
حکایت مشکلات و اسکناس
یک سخنران در مجلسی که تعداد کثیری حضور داشتند، یک اسکناس 100 دلاری از جیب بیرون آورد و پرسید: چه کسی مایل است این اسکناس را داشته باشد؟
دست همه حضار بالا رفت.
سخنران گفت: بسیار خوب، من این اسکناس را به یکی از شما خواهم داد، ولی قبل از آن می خواهم کاری کنم؛ سپس اسکناس را مچاله کرد و پرسید: چه کسی مایل است این اسکناس را داشته باشد؟
باز هم دست حضار بالا رفت.
این بار سخنران اسکناس مچاله شده را بر زمین انداخت و چندبار آن را لگدمال کرد، سپس اسکناس را برداشت و پرسید: خوب، حالا چه کسی حاضر است صاحب این اسکناس شود؟
باز هم دست حضار بالا رفت.
سخنران گفت: دوستان می بینی!؟ با این بلاهایی که من سر اسکناس آوردم، از ارزش اسکناس چیزی کم نشده و همه شما خواهان آن هستید؛ ادامه داد:
عزیزانم! در زندگی واقعی هم اینطور است؛ ما در بسیاری موارد با تصمیماتی که میگیریم یا با مشکلاتی که مواجه می شویم، خم می شویم، مچاله می شویم، خاک آلودمی شویم و احساس می کنیم که دیگر هیچ ارزشی نداریم؛ ولی هرگز اینگونه نیست و صرف نظر از اینکه چه بلایی سرمان آمده، هرگز ارزش خود را از دست نمی دهیم و هنوز هم برای افرادی که دوستمان دارند، آدم پرارزشی هستیم. و از همه مهمتر، برای خودمان که هدفمند هستیم و آگاه.
و از یاد نبردیم که رنج ها نیز پیوسته گذران هستند و این نیز بگذرد. به قول آن شاعر فرزانه:
پادشاهی درّ ثمینی داشت به هر انگشتری نگینی داشت
خواست نقشی که باشدش دو ثمر هر زمان که افکند به نقش نظر
گاه شادی نگیردش غفلت گاه اندوه نباشدش محنت
هر چه فرزانه بود در ایام کرد اندیشه ای ولی خام
ژنده پوشی پدید شده آندم گفت: بنگار«بگذرد این هم»
اما تلاش و پایمردی را در رفع مشکلات از یاد نبریم...
