اعتراف

  اعتراف

چه چیز را دشوار پنهان می توان داشت؟

آتش را که در روز دودش از راز نهان خبر می دهد و در شب، شعله اش پرده دری می کند.

عشق نیز چون آتش است که پنهان نمی مان، زیرا هر چه عاشق در راز پوشی بکوشد، باز نگاه دو دیده اش از سر ضمیر خبر می دهد. ولی آنچه از این دود دشوار تر پوشیده شود، شعر شاعر است، زیرا شاعر که خود دل در بند خویش دارد،ناچار جهانی را شیفته ی آن می خواهد. لاجرم آنقدر برای کسانش می خواند و تکرار می کند که خواه سخنش بر دل نشیند و خواه جان بفساید، همه آن را بشنوند و در خاطر نگاه دارند. 

  شاعر دزد

روزی انوری در بازار بلخ می گذشت، هنگامه ای دید. پیش رفت و سری در میان کرد. مردی را دید که ایستاده و قصاید انوری به نام خود می خواند و مردم او را آفرین می خواندند. انوری پیش رفت و گفت: ای مرد، این اشعار کیست که می خوانی؟ گفت: اشعار انوری. گفت: تو انوری را می شناسی؟گفت: چه می گویی؟ انوری منم! انوری بخندید و گفت:شعر دزد دیده بودم اما شاعر دزد ندیده بودم.

                                                                           (( بهارستان جامی))      

  تسلی خاطر           

 دید مجنون را یکی صحرا نورد              در میان بادیه بنشسته فرد

ساخته بر ریگ،ز انگشتان قلم                می زند حرفی به دست خود رقم

گفت: ای مفتول شیدا چیست این؟             می نویسی نامه؟ سوی کیست این؟

هر چه خواهی در سوادش رنج برد          تیغ سرسر خواهدش حالی سترد

کی به لوح ریگ باقی ماندش ؟               تا کسی دیگر پس از تو خواندش

گفت شرح حسن لیلی می دهم                  خاطر خود را تسلی می دهم

می نویسم نامش اول وز قفا                    می نگارم نامه ی عشق و وفا

نیست جز نامی از او در دست من             زان بلندی یافت قدر پست من

نا چشیده جرعه ای از جام او                 عشق بازی می کنم با نام او

((سلامان وابسال ))