می خواهم بگریزم...

می خواهم بگریزم، شبانه از دیاری که آرزوی من بود؛ می گریزم از این مردم که به ظاهر مهربانانه تو را به آغوش می کشند و در خفا نفرین بدرقه ی راهت می کنند، جام پر از زهر را سر می کشم تا شاید لحظه ای ناکامی های جوانی ام را از یاد ببرم؛ می گریزم از این بنده ی دو پا که تا نان بنده ی دیگری را به دست خود می بینند چوب حراج به آبرویش می کشد؛

می گریزم از این زمزمه هایی که به جای صدای دلنشین آب ، وحشت و رعب آتشفشان را به دست می گیرند...

چه تلخ روزگاریست، روزگار وقاهت، بی عدالتی، تلخ کامی...

روزگار دل شکستن و در انتظار رها کردن؛

روزگار بی معرفتی و بی مرامی... روزگار پول پرستی و شهوت رانی... چه کثیف زمانه ای است این زمانه ی جغد صفت که جز واهمه در شب هیچ هنر دیگری ندارد...

بر بلندای بام ایستاده ام و جام زهر به دست، فریاد بر می آورم که ای مرگ

لحظه ای مرا دریاب...

اما ندا می رسد که

"اندکی صبر سحر نزدیک است" 

مهتاب