مظلومةٌ وحیدة
مهربانِ غریبِ دریایِ دلدادگیم، تو که نامت ذکر لبم شده... هر دم تو را می خوانم... نامت را فریاد می زنم... قنوت هر نمازم دعای سلامتی توست... صبح جمعه به شوق ندبه تو بیدار می شوم... دلم برای دلتنگی های غروب جمعه های بی توئی دلتنگی می کند اما انگار این کوه ها و کویر ها... این نامردمی ها... این فاصله ها... این گم شدنها... این عصیان ها... نمی گذراند بشنوی صدایم را و من که می فهمم تو را... چشمان پاکت را... اشک های پاکترت را... در دلم حرفهایی است ناگفته برای تو و در گلویم حرفهایی بغض شده از غم های تو... می دانی: "در آن بیابانی که قدم از قدم نمی شد برداشت، در آن صحرای عطشناک، بانویی به اندازه تمام عمرش پیاده رفت و حرفی از عطش نزد و کلامی از تشنگی نگفت، چقدر راه رفت، چقدر دوید، چقدر گریست، چقدر زمین خورد، چقدر دلداری داد، چقدر بچه در آغوش گرفت، چقدر فرا رفت، چقدر فرود آمد، غریب بود، کجایی بود این زن، چه دلی، چه چشمانی، چه صولتی، چه جبروتی، چه فخری، چه شکوهی، چه صبری، چه رضایتی... می گویند هنگام شهادت فرزندان خود پا از خیمه بیرون نگذاشت تا مبادا هدیه اش به پیشگاه برادر رنگ منت پذیرد... "زینب(س)"، اسمش را که می شنوم انگار با عرش خدا طرف شده ام..." نامش و یادش را نجوا کردم برای خودم تا یادم باشد آن همه غربت، آن همه مظلومیت، آن همه تنهایی، آن همه صبوری و آن همه رنج را چون می دانم که تو یادت نمی رود که خود گفته ای:" اگر روزگار وقت زندگی مرا از تو به تأخیر انداخت و یاری و نصرت تو در کربلا و در روز عاشورا نصیب من نشد، اینک من هر آینه صبح و شام به یاد مصیبتهای تو ندبه می کنم و به جای اشک بر تو خون می گریم..." مولای من، چشمانم به سوی توست... قلبم از آن توست... و باورهایم برای توست... یوسف زهرا، لحظه ها را به عشق تو زنده ام و بر خود می بالم از این عشق و فخر می فروشم به عالمیان از این عشق... راستی این روزها در زمین و در خاورش حادثه ای در راه است... انگار بوی آمدنت می آید...
!!!. و خدای من، خدای بزرگ من، تو که همیشه دلم در پناه نام و یاد تو آرام گرفته و می گیرد... شب انتظارِ زمین و زمینیان را سحر کن.... و برایم هجی کن... که کسی بیدار می شود... و کسی می فهمد... و کسی دانا می شود...
