نیاز ِ بی نیازی

در گوشه ای، دور از نگاههای منفعتی، تنها نشسته و با دستانی گره زده بر زانو، چشمانی دوخته به دورترین نقطه از عالم که می شود دید، نگاهی دوخته به دورترین نقطه آسمان که می شود رفت، با دلی مضطر و مضطرب و قلبی آکنده از غم، بغضی غریب مانده در گلو، قطره ای زلال نشسته بر گونه و انگار هزار و چهارصد سال غم و رنج را بر دلش ریخته باشند، مبهوت، زانوی غم بغل کرده و همه غمهایش را سکوت کرده، بی مهری ها را سکوت کرده، ندانسته قضاوت شدن ها را سکوت کرده، انگار مرغی که بالش شکسته باشد، شکسته بال و تنها، همه آشنا اما مانده غریب، پدر هست و چقدر بودنش قوت قلب ولی عجیب احساس یتیمی می کند، مادر هست و امید دل و چقدر دوستش دارد ولی مهر مادری سیرابش نمی کند، مردمانش را دوست دارد و به آنان عشق می وروزد ولی این عشق اقنایش نمی کند، رازقی های پشت پنجره هست اما مستش نمی کند... نعمت فراوان دارد ولی انگار همه داراییش نیاز است...و چه داشتنی داشتنی تر از نیاز... خیره به دور دست ها... در دودست ها نوری هزار و چند ساله می درخشد... زمزمه ای می شنود... چقدر آشنا... چقدر دوست داشتنی... انگار سالها قبل این صدا را شنیده بود... بالی از جنس پر فرشته ها  می خواست و او فقط دست و پایی گلی عطا کرده بود و بعد "نفخت فیه من روحی"... قلبش می لرزد... بغضش می ترکد... اشکش بر گونه جاری می شود... طنین صدایی آشنا... آسمان می غرد... دریاها طوفانی می شوند...  زمین مبهوت می شود... زمان دیوانه می شود... "الرحیل..." انگار پر و بالش داده اند... پرواز می کند و راهی می شود... و چه آرام، آرام می شود... آرام ِ آرام...

!!!. چه دوست داشتنی می شود نیاز، در عین داشتن... و چه داشتنی بیشتر و بهتر از امام... که امام مأمن کره ارض است.... می دانم و دیده ام وقتی از اضطراب و دلهره، از سخن باز می مانم، تو چقدر مهربان و رؤوف می شوی و کریمانه زبانی دیگر می دهی مرا تا رنج خودم و رنج مردمانم را واگویه کنم... رنج من نیاز من است... و نیاز من امام من...و  من امام زمانم را می خواهم...