میهمانی

بر خم طرّه او چنگ زنم چنگ زنان          که جز این حاصل دیوانه لایعقل نیست

سالها دور، دورتر از سالها قبل، دورتر از دیروز، در عالم میثاق، در لوحی محفوظ، نگشاشته اندت و به میهمانی ات خواندند، دعوت، آمدن، بودن، ماندن، رفتن، نفس کشیدن، دوست داشتن و حتی دوست داشته شدن اجبار ولی در عین حال گاهی مختاری که بمانی یا بروی، باشی یا نباشی، دوست داشته باشی یا نداشته باشی، دوستت داشته باشند یا نداشته باشندت... چه میهمانی عجیب و جالبی... جالب تر و زیباتر آنجا که نبودن در این مهیمانیِ اجبار و اختیار می شود عدم، نیستی... پس چه میهمانی، هستی که می شد نیست باشد و حال که هست، خوب است که هست،  چه فرصتی و شاید چه افتخاری در این دعوت و این میهمانی و این قرعه فال... میهمانی غریبی است و غریب تر میهمانانش... بعضی ها آنقدر اشتباه اختیار کرده اند که انگار آمده اند که هم رنج بببرند و هم رنج بدهند... بعضی ها فقط امروز میمهانی را باور دارند و بهره اش می برند و غافل از فردا... بعضی ها معامله می کنند بهره ای از امروز می برند و در عوضِ رنجی بهره ای هم از فردا انگار یک جور کاسبی می کنند، بهره می  برند هم امروز میهمانی را  و هم فردای آن را...بعضی ها... بعضی ها... اما بعضی ها نه فکر بهره ای از امروز میهمانی اند و نه سودای سهمی از فردای میهمانی، نه اجبارِ آمدن و بودن رنجشان می دهد و نه در اختیار عمل غره، می خواهند ولی نه سهمی از امروز و نه بهره ای برای فردا، ، چون میزبان خواسته آمده اند و چون میزبان اوست مسروراند، دلداده میزبانند و نه در پی معامله با میزبان که اینان را عشقی است در سر و شوری در دل، از رنج ماندن لذت می برند و لذت بودن را رنج، مشتاق رفتن و دلگیر ماندن، و چه صاحبدلانی اند که در این میهمانی همه ذکرشان میزبان است و همه دنیا و میهمانی آنان داشتن چنین میزبانی است... و داشتن چنین میزبانی آنان را بس... و این بعضی های آخر چه دوست داشتنی و ستودنی و خوبند و دوست داشتنی تر و ستودنی تر و خوب تر از اینان، میزبانشان است...

!!!.

تا که چشمم باز شد دیدم که یارم رفته است

میهمانی شد به پایان و نگارم رفته است

با گل این باغ تازه انس پیدا کرده ام
گرم گل بودم که دیدم گلعذارم رفته است
بزم قرآن را به دل گرچه به دستم کاشتم
وقت محصولش که شد دیدم بهارم رفته است
دلبر من از سحر بر دیدنم مشتاق بود
آنکه بوده هر سحر چشم انتظارم رفته است