هر غبار مرقدت خاکستر پروانه ای است
سوخته، لب دوخته، بی ادعا، من هم یکی
سنگدلی و شقاوت، درِ حجره را برویش بسته بود
و همه هوای حجره اش را تنهایی و غربت تسخیر کرده بود
دستان رئوفش، توان زدودن غبار مرگ را نداشت
ملائک برای عروجش بال پهن کردند
عروج خورشیدی دیگر از تبار کسا
و میراث دیگری از چاه و شب های نخلستان
و مهربانترین غریبی که قصه غربتش، خون می کند دل هر غریبی را
و آسمان چون چشمان طفلی در پی مادر، بر زمین توس گریست
و جاذبه جنون رضا را تا فناء فی الله و بقاء فی الله، با خود برد
و جا ماندند عشاقش در صحن نیاز و کنار پنجره فولاد استجابت
با بغضی هایی فرو خورده به سنگینی همه لحظه های وداع در گلو
و قطره هایی از اشک به غمگینی همه دل های غریب و جا مانده
و دلهایی به وسعت همه تاریخ دلتنگ و دلگیر
و مثل همیشه چشمانی منتظر به راه منتقمی برای تسلی این همه غم...
و همه سکوتم را فریاد می کنم:
یا مَوْلانا یا صاحِبَ الزَّمانِ،
الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ،
اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی،
السّاعَةَ السّاعَةَ السّاعَةَ،
الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَل،
!!!. مهدی جان در فصل سرد بی تویی و در این زمستان سرد ِ زمین و فراموشیِ ِ اهلش، تنها گرمای حضور تو دلهای ما را گرم و روشن خواهد کرد... عزیز دل زهرا، در این شب اندوه و بی صبری ِ انتظار به فریادمان برس... با که بگویم که قلبم در کربلا جامانده و غم دوری تو دلم را به جنون کشانده... یاس ِ خیس ِ دنیای ِ من تو بگو چه کنیم با دل خویش که چنین غمزده و گریانست...
مرا شوری است در سر از جنس نگاه تو
مرا عشقی است در در دل از جنس یاران تو
از جنس طپش های رهای قلب تو
می خواهمت و بی پرده این دلدادگی را فریاد می زنم
مهربان، پاک تر از یاسمن ها
برای من هر روز عاشورای تو
و هر دم اربعین توست
کاش بودم نه در صف دانسته غائبین و بعدها توابین
که سپر تیر کین
خدا می داند
ولی بارها در خواب دیده ام
سالها قبل سند قلبم را بنام خورشید زده ام
مگر می شود خورشید را دید و دیوانه نشد
ادامه مطلب ...
وقتی تو هستی
نمی دانم چه می شود مرا
حسی درون سینه ام می جوشد
وقتی تو هستی
ندایی از درون مرا در خود می کشد
بی تاب و بی قرارم می کند
تا آن سوی دلهره ها و دلواپسی های نبودنت پروازم می دهد
و دوباره دلتنگ ِ بودنت می شوم
هر شب وقتی دوباره تو را در پیچ آن جاده گم می کنم ...
ساعتی از رفتنت نگذشته و هنوز زمین گرم حضورت که دلتنگت می شوم
زمین هم دلتنگت می شود
وقتی می روی انگار همه ی دنیایم را به سادگی با خود می بری...
می گویند هزار سال است که رفته ای
دیوانه ام می خوانند
هنوز هم
همان ها که پیش
تر نیز دیوانه ام خوانده بودند
و من در دلم به حرف آنها می خندم...
و هر شب در گوش آسمان نجوا می کنم این پرسشم را که
یاس ِ خیس ِ دنیای ِ من
کی می آیی و می مانی برای همیشه های من...؟؟؟!
!!!. و چقدر دوست داشتنی می شود سمت آن سوی های زندگی من وقتی تو هستی...
انگار همین دیروز بود
دلتنگ ِدلتنگی هایی دور بودم
و در ازدحام مسافران ِ اتوبوس
خود را در آغوش صندلیی که معلوم بود دل ِخوشی از دل نوشته ها و یادگاری های مسافرانش ندارد گم کردم
یقه ی پالتوام را بالا کشیدم و سرم را به شیشه ی بغض کرده ای سپردم که انگار دردهای عابران کنار خیابان را روزی هزار بار گریسته
بی قرار انگشتهایم را برای لمس رخوت دل انگیزش و نوشتن عاشقانه ترینها پیش بردم
هنوز حضور دستان سردم گونه های تب دارش را لمس نکرده، که بی بهانه بغض اش ترکید و های های گریست.
و من دنباله دردهای او را بی صدا با چشمهای بسته اشک ریختم،
مرا شوری است در سر از جنس نگاه تو
مرا عشقی است در در دل از جنس یاران تو
از جنس طپش های رهای قلب تو
می خواهمت و بی پرده این دلدادگی را فریاد می زنم
مهربان، پاک تر از یاسمن ها
برای من هر روز عاشورای تو
و هر دم اربعین توست
کاش بودم نه در صف دانسته غائبین و بعدها توابین
که سپر تیر کین
خدا می داند
ولی بارها در خواب دیده ام
سالها قبل سند قلبم را بنام خورشید زده ام
مگر می شود خورشید را دید و دیوانه نشد
ادامه مطلب ...چرا این روزهایِ تلخ خوابهای شیرین را از سرم پرانده است؟
چرا در برابر سرکشی هایِ زندگی کوتاه آمده ام
دارم بلند بلند اعتراف می کنم
بگذار خودم بگویم چه مرگم شده است
من از سردی این هبوط، غصه ام می گیرد
من از غربت این غفلتکده نفسم می گیرد
من میان همهمه ی آدم هایی که سادگی ام را به تمسخرگرفته اند گم شده ام
من آتش گرفته ام
من سراپای وجودم تب دارد
من گنگی ِ فاصله ها را نمی فهمم
اصلا من خودم را کجا گم کرده ام
شاید در اضطراب دلواپسی های گاه گاه انتظار تو؟
یا میان روزمرگی های شبانه ام ؟
من از پشت دردهای عجیب می آیم
بی خبر از غمی که پشت لبخند هایم سنگینی می کند
بی خبر از اندوه بغض های فرو خورده ام
من بی بهانه بیقراره گریه ام
حالا هم
دلم می خواهد کمی تو برایم بگویی
بگو وارش
میخواهم بدانم بارشم برای چیست؟
...
من نمی دانم
کاش می دانستم
من خسته ام
خسته از تکرارهای دروغ
خسته از دیوارهای بتونی پشت پنجره
که دق داده اند رازقی های اتاقم را
خسته از چشمک های ستارگانی دور
که دلواپسی را تلقین لحظه هایم کرده اند
خسته ام از شبهای زمین
از شبهای بی تویی
اصلا چه فرقی می کند شب با روز
وقتی تو نباشی
یاس ِخیس ِدنیایِ من
زمین تو را کم دارد...
!!!. لبریز از بودن خواهم شد روزی که تو باشی و می دانم تو باشی من نیستم...
وقتی چشمهایم بهت زده روی سطرها مکث می کنند یعنی باز هم کلمات را در انهدام پلک هایم جا گذاشته ام، پس بگذار دیوانگی ها و شکوائیه هایم را در همین واژه های سرسخت به نمایش بگذارم و دلتنگی ها را در همین سطرهای ساده مویه کنم...
وقتی حرمت گم می شود، وقتی با خورشید و اهل خورشید چنین می کنند، وقتی دین را به دنیا می فروشند، وقتی انسانیت و اخلاق و حتی خدا را به مسلخ می برند، وقتی آسمان پذیرای خون می شود، بغض می شوم و می دانم "آرام ترین ساحل دریا هم برایم تا ابد بوی خون دارد"
زینب آمد شام را یکباره ویران کرد ورفت
اهل عالم را زکار خویش حیران کرد و رفت
شام غرق عیش و عشرت بود هنگام ورود
وقت رفتن شام را شام غریبان کردو رفت
!!!. قاصدک ابرهای همه عالم شب و روز در دلم می گریند....
بی تابی های مدام من
دردمندی تن من!
و تلخ تر از آن
دردمندی روح من!
اوهام خوابهای الهام بخش
و آه خوابهای دردمند ناآرام من...
نمایی از روح زنجیر خورده مردمانم در باد...
و دیروز
همین دیروز بود که انگار نیمی از کلماتم را ربودند
آری
از همین دیروز بود که انگار کابوس های شبانه ام بازگشتند
همین دیروز بود که نمی دانم کجای این دهر خاکی نیمی از کلماتم به یغما رفت
کلماتی پر از درد و گلایه
و من امروز
سوگوارم
برای نیمی از کلماتم که در آغوش سرد مرگ خفته اند
برای نیمی از حرف هایم که شده اند بغضی در گلو
سوگوارم
هم برای کلماتم و هم مردمانم که گم شده اند
حالا دیگر باقی کلماتم بوی سکوت گرفته اند
انگار دیگر نباید نگران ِ دگرانی باشم
و حالا من مانده ام و هزار حرف نگفته
حالا من مانده ام و هزار راه نرفته
پشت سر، راه رفته را می نگرم
کنار هر کلمه ام تصویری از رنج انسانی بود
و من هنوز بی تابم...
!!!. انگار انسان را ساخته اند که گاه در تب و تاب باشد و گاه بی تاب و من سالهاست که بی تابم و بی قرار....
کاش
خدا باشد
باران باشد
بابونه باشد
و تو باشی
دنیا را می خواهم چه کار
...
کاش
خدا باشد
کوچه ای بی انتها و تو باشی
که زلال تر از بارانی
باران و بابونه و دنیا را می خواهم چه کار...
!!!. باز جمعه، و باز دلتنگی های خفا در پس چشمانم... و انتظار رازقی های پشت پنجره اتاقم ... و سکوت سنگین دلم... و شاید سکوت سر آغاز رستگاری تمام آرزوهای من است...
چقدر انسان موجود عجیبی است، همه ی ما انگار جوری دچار "کودکی" شده ایم و خودمان هم باور نداریم... بزرگ شده ایم، با سواد شده ایم ولی روحمان و خواستن هایمان کودک مانده است...
لج می کنیم، اگر بدست نیامد با خدا قهر می کنیم، بعد هم که بدستش آوردیم می شود حکایت همان عروسک ها و اسباب بازی هایی که در "کودکی" گاهی پشت ویترین می دیدیم و لج می کردیم و بعد هم که به دستش می آوردیم، همه ی شوق داشتنش، یک شب بود! صبح فردا گوشه کمد درهم اسباب بازی هایی که حکایت همه شان شبیه به هم بود، جای می گرفت...
کاش یاد می گرفتیم با خدا قهر نکنیم، کاش یاد می گرفتیم خواسته هایمان در خور خدایی خدایمان باشد، کاش یاد می گرفتیم خدا را با خواسته های کوچکمان حقیر نکنیم، کاش یاد می گرفتیم از خدا چه بخواهیم، کاش قدر داشته هایمان را می دانستیم، کاش می دانستیم بعضی نداشتن های زمینی نعمتی است، کاش می توانستیم از غیر ضرور داشتن های زمینی بگذریم تا لایق آسمانی های ضرور شویم، لج نکنیم به قیمت های گزاف کاذب، چیزهایی نخواهیم که پشیزی ارزش داشتن ندارند، و کاش یاد می گرفتیم که اصلاً هیچ نخواهیم تا آنچه خواستنی است و آنچه داشتنی است، خودش با پای خودش بیاید و در خلوتمان را بکوبد و ندای ماندن سر دهد...
آن وقت نه کسی عروسک ما می شد و نه کسی جرات بیرون کشیدنمان را از خلوت ویترین، پیدا می کرد...
!!!. واگویه کردم تا یادم باشد قهر نکنم...
بی هیچ دلهره ای برخیز
لرزش دستانم را فراموش کن
این از خواستن نیست
می لرزم از اینکه خود را ببازم
به خواسته های لحظه ای
در تاریکی...
و صبح که بر می خیزم
جوان و تازه نباشم
مثل ته مانده غذایی در ظرفی
از شب گذشته
بر خیز
تا فرصتی هست
باید از این شعر گریخت
همیشه، روزها، از ته دل
فکر کردم زمین سخت مشتاق است
مردمانش هم سخت محتاج
از صمیم قلب دعا کردم
بیا باران بیا باران
اما...
پس می گیرم دعایم را
نیا باران
نیا باران زمین جای قشنگی نیست
من از جنس زمینم خوب می دانم که اینجا آشفته بازاریست
در اینجا قدر مردم را به جو اندازه می گیرند
نیا باران زمین آن منزل موعود نیست
در اینجا گم شده انسان آن اشرف مخلوق نیست
نیا باران اینجا کسی را به کسی کاری نیست
در اینجا میان خیر و شر مجالی نیست
نیا باران زمین را انگار دود وهم گرفته
در اینجا حرمت و مردانگی را باد برده
خدا را سالهاست که از یادها رفته
نیا باران
نیا باران زمین جای قشنگی نیست…!
!!!. نمی دانم چرا هر سال محرم با عزای دل من می آید...و انگار امسال یلدا هم با غربت دل من آمده... انگار این شب هایم به سکوت عادت کرده اند... دلگیرم از این شب ها... اما در هجوم همه این شب های گنگ و بی نشانی باور دارم حسین و مکتبش نوری است برای بزرگ شدن، برای رفتن و جا گذاشتن همه یلداها...
روزهاست که از ماه عاشقی می گذرد اما غمی عجیب به گذر زمان سایه افکنده و هر چه می گذرد غمگین تر می شود... غمی که ریشه در اعماق تاریخ دارد... دل من هم غمگین شده... بغض کرده... باید فریادش کنم...
ای همه لحظه های شاد زندگیم به فدایت، دیریست که در انتظار روی چون ماهت لحظه های تلخ انتظار زندگی را می گذرانم... رازقی های پشت پنجره اتاقم هم منتظرند....اما این انتظار طولانی شد و تو نیامدی... آیا صدای تپش های قلبم را در لحظه ی صفر عاشقی جمعه ها نمی شنوی؟ من نماز شبم را در سحر جمعه به یاد تو می خوانم و نماز صبح جمعه ام را به تو اقتدا می کنم... صبح جمعه اتاقم را آذین می بندم و شاد و سرخوش ندبه سر می دهم... اما دم غروب خسته و دل گرفته انگار که همه غم های عالم بر شانه هایم سنگینی می کند... با گریه سمات می خوانم و در دل آرزو می کنم تا جمعه بعد زنده بمانم که باز چشم انتظارت باشم... که باز چشم به راهت باشم... گرچه انتظارت لحظه های زندگی را برایم با معنا کرده... گرچه انتظارت قرار دل بیقرارم شده... ولی جواب دل بیقرار زینب را چه می دهی... امروز عاشورای امام عشق بود.... امروز یزیدیان و گمگشتگان برهوت وهم کردند همه آنچه را نباید... امروز تیغ بر قلب کعبه کشیدند... امروز دنیا یتیم ولایت خورشید شد... دنیا بی امام بسان قافله ای بی ساربان است... که امام مأمن کره ارض است... امام زمان ما، بنمای رخ حتی اگر این زمین تاب قدومت را ندارد، حتی اگر ستونهای آسمان به لرزه بیفتد... بیا و بشکن طلسم شیطان را از دلهای خاکیان و راه آسمان را بر ما گمگشتگان تعلقات بگشای مگر نه اینکه امام نقطه پیوند زمین و آسمان است...
امید دل زینب، کدامین آدینه را آذین ببندیم... کدامین آدینه را به گوش باشیم تا فریاد بر آری:
الا یا اهل العالم اناالامام القائم؛
الا یا اهل العالم انا الصمصام
المنتقم؛
کدامین آدینه...
بار خدایا اعاشقانه فریاد می زنیم که مولایمان را ما بر ما ببخشای تا طعم خوش عدالت و شمیم دلنشین حقیقت را در این غفلتکده جاری سازد...