عشق

نیایش

نیایش 

پروردگارا، به درگاه تو پناه می آورم و تو نیز پناهم بخش تا موجودی آزمند و خویشتن دوست نباشم. مگذار که صولت خشم، حصار بردباری مرا در هم بشکند و حمله ی حسد، مناعت فطرت مرا به خفت و مذلت فرو کشاند.

پروردگارا، از خصلت طمع که دنائت آورد و آبرو برد،

 از بد خویی که دل دوستان بشکند و به دشمنان نشاط و نیرو بخشد،

از لجاج شهوت که همت های بلند را پست سازد و پرده ی عفاف و عصمت چاک رند، به در گاه تو پناه می آورم.

پروردگارا از حمیت های جاهلانه و عصبیت های نا هنجار که حرمت انسانیت پاس نداردو به حریم اجتماعی پای تعدی و تجاوز بگذارد، به ذات اقدس تو پناه می برم.

  حسن و هستی

حسنت به ازل نظر چو در کارم کرد      بنمود جمال و عاشق زارم کرد

من خفته بدم به ناز در کتم عدم           حسن تو به دست خویش بیدارم کرد

هر سبزه که بر کنار جویی رسته است    گویی ز لب فرشته خویی رسته است

پا بر سر سبزه تا به خواری ننهی      کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است

از آن مرد دانا دهان دوخته است         که بیند که شمع از دهان سوخته است

در عشق تو صد گونه ملامت بکشم      ور بشکنم این عهد غرامت بکشم

گر عمر وفا کند جفاهای تو را           باری کم از آنکه تا قیامت بکشم