مدینه غرق در ماتم و سکوت

هنگامه گریستن است. باید در رحلت اشرف مکارم اخلاق، اشرف مخلوقاتی که مرامنامه انسانیت را تا انتهای تاریخ برای بشریت تدوین کرد، گریست.

باید گریست آرام و بی صدا و یا باید گریست با صدای بلند که « هر آینه با مرگ تو قطع شد چیزی که با مرگ دیگران قطع نمی شود.» و آن نبوت و احادیث دین آسمانی است. (نهج البلاغه)

هان اکنون کدامین چشم تر است که در بیست و هشتمین روز صفر، خواب داشته باشد آن هنگام که رسول یار چونان گنجی عظیم در درون خاک سپرده می شود. باید گریست در رحلت اصالت انسانیت، همانا که : « خصوصیت مصیبت تو چنان است که تمام مصیبت زدگان عالم را مصیبتشان به تسلیت و آرامش نشاند.و عمومیت مصیبت در این استکه احدی از مردم  در مصیبت تو فارغ از غم نیست و اگرنه این است که ما را به صبر امر و از جزع نهی فرمودی، هر آینه تا خشک شدن اشک چشم بر تو می گریستم (نهج البلاغه)

آفتاب چگونه برآید، در غمی که زمین در سال سوگ تو رستن نمی کند و دل آتشفشان خون دارد به روزی اینچنین اشک بار.

ای رسول رستگاری و صلح و اصلاح، مرگ اینچنین شما زمین را به شمارگان نفس انداخته، که کاروان بشریت بی قافله سالاری تو به کدام سو براند.

همگام با زمزمه زینت ساجدین باید گفت: سپاس مرخدایی را که بر ما منت نهاد به وجود محمد (ص) که ما را خاتم همه امت ها قرار داد، چنانچه او در دعوت به سوی دین تو با نزدیکانش در افتاد و برای احیای دینت رشته خویشاوندی خود را گسیخت و دورترین انسان ها را به واسطه پذیرش دین تو، به خود نزدیک کرد. (صحیفه سجادیه)

بارالها، تو خود فرمودی: « و نفرستادیم تو را مگر رحمتی برای عالمیان»، اکنون کوس رحلت است و روز سیاه پوش به شب می نماید.

اکنون که می روی، اگر نبود، شمع سوزان همیشه برافروخته امامت، به راستی خیل گمشدگان تاریخ، به کدامین مامن و پناهگاه، آرام می گرفتند.

مویه کنان، گریه می کنند، یعنی که گریستن بر تربت پاکت عبادت است و تمسک جستن به بارگاه سبز تو، کرامت است.

به راستی، کدام چشم است که در مروارید اشک در غمت نساییده باشد و گونه ای در رحلت تو تر نکرده باشد، آنگاه که در غروب غربت غمگانه تو، آسمان بارشی جز ماتم و اندوه در دل گرفته خود ندارد.

هلا گریه کنید،هلا بگریید که « آن حضرت به وقت انتقال به آخرت هر آنچه را انبیاء گذشته، در امت خود به ودیعت نهادند در میان شما به ودیعت نهاد، که پیامبران، امت ها را بدون راه روشن و نشانه ای پا برجا سرگردان و رها نگذاشتند.» (نهج البلاغه خطبه اول)

و اینک 28 صفر فرا رسیده است، روز نوحه قرآن، روز ناله فرقان در فراق یاسین، روز گریه سوره رحمان و اینک آسمان با همه فرشتگانش به استقبال آسمان زمینی آمده است.

بگو باران از کدام و بگرید، اینک که آسمان اندوهگین جز اشک دیده و تاب گریستن، بغض دیگری در گلو ندارد و آه و ناله در محیط تکوین از چهار گوشه کعبه بلند می شود و زمزم سیل اشک خون به دیده دارد. به راستی شب سیه پوش رحلت محمد (ص) است و ماه فرو مانده در جمالش، سیاهپوش رحلت بلند مرتبه ترین انسان تاریخ است.

پرچم های سیاه به نشانه عزا به اهتزاز درآمده و در سوگ پیامبر مکرم اسلام (ص) و شهادت حضرت امام حسن مجتبی (ع) مردم فوج فوج عزاداری می کنند و اشک ماتم بر گونه های خویش جاری می سازند.