آه سحری...

من سرم را به طلبکاریِ دوست
            به خداوندیِ عشق
                     به زبان بازیِ تو
                              بخشیدم
اما! تو نگاهت را چه خسیسانه دریغم کردی!
                حیف نیست ؟!
                باش تا شب برود.
توخودت می‌‌دانی ـ بهتر از من ـ که تمام شب را
                             سر به بالین ننهم، تا سحر برزند از پشت چپر!
چه! شنیده‌ام که به آه سحری،
                      قفل صد کار ِ گره‌بسته گشایش یابد!
در دلم حسی هست ـ و مدامم گوید ـ
                       که آهی به سحر، «گره از کار فرو بستهء من بگشاید»

آه!! آآآه!
          آمد! آمد!
               سحر ِ شب‌شکن از راه رسید!
باید آهی بکشم!
               آآآه! ……..