جایی در قلب هر انسان

فرزندم: وقتی که راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز و آنگاه که دویدن آموختی، پرواز بیاموز...

راه رفتن بیاموز، زیرا راههایی که می روی با تو یگانه می شوند و هر سفر بر داشته های تو، می افزاید.

دویدن بیاموز، چون هرچه را که بخواهی دور است و هر قدر که زود باشی، باز دیر است:

پس از این راهها...

پرواز را فرا بگیر، نه برای اینکه از زمین جدا شوی، برای آنکه به اندازه ی فاصله ی زمین تا آسمان گسترده شوی...

من راه رفتن را از سنگ آموختم، دویدن را از کرم خاکی، و پرواز را از درخت...

سنگی که درد سکون را چشیده بود، رفتن را می شناخت؛

کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود، دویدن را می فهمید؛

و درختی که پاهایش در گل بود، از پرواز، بسیار می داشت؛

آنها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت...

هرگز فراموش نکن که دریای آرام، ناخدای با تجربه و ماهر نمی سازد!...

جایی در قلب هر انسان وجود دارد که در آن افکار تبدیل به آرزو می شوند و آرزوها به اهداف بدل می گردند، جایی که در آن هر ناممکنی ممکن می گردد.

از حضرت علی (ع) پرسیدند:

واجب و واجبتر چیست؟ نزدیک و نزدیکتر کدامند؟ عجیب و عجیبتر؟ سخت و سخت تر چیست؟

ایشان فرمودند:

اطاعت از خدا واجب و واجبتر ترک گناه است؛

قیامت نزدیک و نزدیکتر از آن مرگ است؛

دنیا عجیب و عجیبتر از آن محبت به دنیا؛

قبر سخت است و سختتر از آن دست خالی به قبر رفتن

یه هیزم شکن وقتی خسته می شه که تَبَرِش کند شه نه اینکه هیزمش زیاد بشه؛

تبر ما انسانها باورهامونه نه آرزوهامون

برای اینکه به راه خود ایمان داشته باشیم لازم نیست که ثابت کنیم راه دیگران نادرست است، کسی که چنین می پندارد به گامهای خود نیز ایمان ندارد.