از هزاران زائر درد آشنا من هم یکی...

           هر غبار  مرقدت خاکستر پروانه ای است

                                                              سوخته، لب دوخته، بی ادعا، من هم یکی

سنگدلی و شقاوت، درِ حجره را برویش بسته بود

و همه هوای حجره اش را تنهایی و غربت تسخیر کرده بود

دستان رئوفش، توان زدودن غبار مرگ را نداشت

ملائک برای عروجش بال پهن کردند

عروج خورشیدی دیگر از تبار کسا

و میراث دیگری از  چاه و شب های نخلستان

و مهربانترین غریبی که قصه غربتش، خون می کند دل هر غریبی را

و آسمان چون چشمان طفلی در پی مادر، بر زمین توس گریست

و جاذبه جنون رضا را تا فناء فی الله و بقاء فی الله، با خود برد

و جا ماندند عشاقش در صحن نیاز و کنار پنجره فولاد استجابت

با بغضی هایی فرو خورده به سنگینی همه لحظه های وداع در گلو

و قطره هایی از اشک به غمگینی همه دل های غریب و جا مانده

و دلهایی به وسعت همه تاریخ دلتنگ و دلگیر

و مثل همیشه چشمانی منتظر به راه منتقمی برای تسلی این همه غم...

و همه سکوتم را فریاد می کنم:

  یا مَوْلانا یا صاحِبَ الزَّمانِ،
           الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ،
                       اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی،
                                     السّاعَةَ السّاعَةَ السّاعَةَ،
                                                    الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَل،

                                                                  یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ                                                                              بِحَقِّ مُحَمَّد وَآلِهِ الطّاهِرینَ.

!!!. مهدی جان در فصل سرد بی تویی و در این زمستان سرد ِ زمین و فراموشیِ  ِ اهلش، تنها  گرمای حضور تو دلهای ما را گرم و روشن خواهد کرد... عزیز دل زهرا، در این شب اندوه و بی صبری ِ انتظار به فریادمان برس... با که بگویم که قلبم در کربلا جامانده  و غم دوری تو دلم را به جنون کشانده... یاس ِ خیس ِ دنیای ِ من تو بگو چه کنیم با دل خویش که چنین غمزده و گریانست...