یگانه هایی تکرار ناشدنی

در گذشته، حال و آینده و در غربت این آسمان و زمینِ بی درد و مردمان زخم خورده اش، آنچه بعضی از آدمها و روح شان را به هم پیوند می دهد غم ها و شادی هاشان است و برای بعضی ها این پیوند ژرفای بیشتری دارد و روح شان را خویشاوند و آشنا می کند، پیوندی که نه از شادی ها و نه از غم ها که ریشه در دردها و زخم هایشان دارد، دردهایی که همیشه همنشینِ تنهائیهاشان بوده و زخم هایی که قلبشان را آزرده است... همیشه این آشنایان در جای جای تاریخ بوده اند و زیسته اند و در قلب زمان ماندگار شده اند... اما انگشت شماری از آنان آنگونه می فهمند و رنج می برند و روحشان با رنج  عجین می شود، که تاریخ و زمان و مکان مقهور عظمت و بی کرانگی شان می شود، آنان که عظمت روح شان هر عظمتی را حقیر می کند و ژرفای ِ زخم و رنج نشسته بر روح شان، هر رنج و درد و مصیبتی را در دل آسان می کند و حقیر... آنقدر عظیم که که غریب زمین می شوند و مونس آسمان... زیباتر آنکه دردمندترین و مظلوم ترین و غریب ترین و پرستنده ترین و آزاده ترین و کامل ترین ِ آنان، یگانه هایی تکرار ناشدنی بر پهنه تاریخند و شیعه چقدر خوشبخت و مفتخر است که میراث دار ِ یکتاترینِ آنهاست، آنان که معلم شهید اینگونه توصیفشان می کند:" بهشت حقیر تر از آن است که که "علی" در آن بگنجد و فقیر تر از آن است که بتواند به "حسن" و "حسین" و "زینب" پاداش دهد و شرم می کند که در خانه گلین "فاطمه" را بزند، که ساکنان آن حاملان روح خدایند و مسجود ملائک و مثل افلاطونی ارزش ها و آرمان های انسان."

!!!. انگار مسافران بهار مهربانتر و صمیمی تر اند... بهتر نشانی می دهند، بیشتر کمک می کنند، کارت سوخت می دهند، حتی زاپاس ودیعه می دهند... شاید چون مسافرند و غریب... دلیلش را نمی دانم اما خوبیش این است که این روزها مردمانمان عجیب خواستنی و دوست داشتنی اند... و ای کاش می دانستیم که آدم ها هم مسافر و غریب این سیاره رنجند و رفتنی...