در هجوم بی امان فاصله ها
و اندوه این فاصله و فاصله ها
تا "خدا"
تا "آنها"
و از نگاه مرده ی این آدم های غریب
از روزهای پرفریب آن ها
که چه بی رحمانه آزارم می دهند
دلم... غریبانه گرفته
من هر شب بغضی
سنگین در گلو دارم
دلم تنگ است
رو سوی آسمان
رد پایی التماس می
کنم
شکوه می کنم
هیچ کسی نمی‌داند در دلم چه می‌گذرد
ندایی می آید:
"ان الله یحول بین المرء و قلبه"
خدا حائل هست بین انسان و قلبش! (انفال/24)
این نجوا که می پیچد
ذکری تلقین لحظه هایم می شود
بی اختیار غرق گریه می شوم
سجاده نمازم خیس باران چشمانم
حک می شود در گوش لحظه هایم
"خدا"
این از معدود حقایقی
است که عاشقانه دوستش دارم
آرامم می کند
دانایم هم
و در اندیشه ام است که ما دور می شویم از او
اما او همیشه در پی ماست... او همیشه هست...
نزدیکتر از نزدیکی که خود فاصله ایست دور
و من غم پنهان این فاصله را در دل نهان دارم...
!!!. باور دارم وقتی لحظه هایم به خدا و یادش عادت کنند و اعمالم به رضای او... وقتی شیرین ترین لحظه هایم، لحظه های نماز و راز و نیاز با خدا و لبریز از او شوند... زمین با همه نخواستنی ها و نداشتنی ها و فاصله ها و رنج هایش، جلوه ای از آسمان می شود برای زندگی کردن روزهای نیامده... و چه شیرین و زیبا دوستی نگاشته بود: "وقتی زندگیت به شهدش شیرین شد... همه نبودن هایش زهر ست و زهر"
!!!. و باز جمعه... این روزها هم می روند و ای کاش می دانستم تو کی می آیی از سفر... این روزها هم می روند و ای کاش می دانستی چقدر خون دل می خوریم از صعود و مشا... انگار باید به قلبم آرام بودن را یاد دهم... و به چشمانم بارش اشک انتظار را... تا تو بیایی از سفر... این روزها در زمین عجیب جای تو خالی است... آرام دل های رستگان از بندگی غیر، زمین تو را کم دارد... تو کی می آیی از سفر... دلمان در این فراق غفلتکده پوسید... تو کی می آیی از سفر...
!!!. آسمان هم دارد می گرید ولی نمی دانم آسمان دیگر در کدام فراق...
آرام دل های رستگان از بندگی غیر، زمین تو را کم دارد... تو کی می آیی از سفر... دلمان در این فراق غفلتکده پوسید... تو کی می آیی از سفر...
اللهم عجل لولیک الفرج
با نامه ی یک کادر به دنیا آپم
ممنون که سر میزنید و نطر میذارید
نظرتون مهم و محترمه
در پناه خدا