باد را دیدم که سهمگینانه می وزید، گفتم:
ای باد چنین خرامان به کجا می شتابی؟
بمان و خستگی این همه ولگردی (دربه دری) را از تن به در کن؛
مغرور و پرمدعا چنان ویرانگر می وزی که گویی هیچ کس را یارای مقابله با تو نیست؛
باد با کبر پاسخ داد: آری، منم، همان نسیم دلنواز، همان طوفان سهمگین، همان دلبر هزار چهره ی قدر؛
گفتم ای باد از چه برخورد می بالی؟
پاسخ گفت: از قدرتم، از هیبتم
گفتم: از کدام هیبت و کدام قدرت سخن می گویی؟
گفت: من در لباس نسیم بهاری، نوازشگر می آیم و به زیبایی غنچه ی فرو بسته را گره گشایی کرده به کمال زندگی اش می رسانم
چنان که چشم هر رهگذر را به سویش متوجه می سازم اما همینکه گل به اوج خودنمایی خود رسید به آسانی پرپرش می سازم بی آنکه خود بداند چگونه به این زوال رسید...
من طالبان اوج را در یک لحظه به فرش می زنم؛
در تابستان چون بادی خنک می وزم و همه را دوستدار خود می سازم اما در همان حال میوه های رسیده را که به کمال خود رسیده اند به زمین زده نابود می سازم؛
من به آسانی آشیانی را که پرستوها در بهار با عشق ساخته اند ویران می کنم و شعله ی افسونگر شمع را با بیرحمی خاموش می سازم تا چنین برای دلبران، دلبری نکند؛ من به خشم، باد پاییزی می شوم و طبیعت را عریان می کنم و به ضمختی بوران و طوفان زمستان، ویرانگر و جان ستان می گردم؛
گفتم بر خود مبال ای باد که تو از پس کوه بر نمی آیی؛
باد خندید و گفت: من به آرامی بر کوه جلوه می کنم به مرگ تدریجی او را می شکنم.
این غبارها همه ذرات وجود کوه اند که با من همراه شده اند؛
گفتم ای باد در آرزوی چه هستی؟
گفت من در آرزوی سفر به عمق دریایم؛ من در همه جا نفوذ می کنم جز آب...
" اتحاد ذرات آب نفوذ به دریا را برایم غیر ممکن ساخته است؛"
(( دریا همه ی آرزوی من است))
از این گفت و گو دریافتم که باید دریا بود؛ خنک وسیع و بی آلایش و سر به زیر، زیرا همیشه
"بلندی ها در معرض زوالند..."
مهتاب
سلام
"باید دریا بود؛ خنک وسیع و بی آلایش و سر به زیر، زیرا همیشه
بلندی ها در معرض زوالند..."
"آری باید آب باشی فرقی ندارد قطره یا اقیانوس چون زلال تر از آب چیزی نیست"