زمزمه ی انتظار
دوباره نیمه شعبان از راه رسید و هیاهوی میلاد تنها بازمانده ی خاتم بر زمین در همه جا به گوش می رسد؛
زمزمه ی انتظار...
دیر زمانی است که زمین عشق حضورت را در خود حبس کرده و آسمان خوشنت بار گرما به زمین می باراند تا شاید زمین از عطش دم باز کند و بگوید که در کجای این زمین خاکی آرمیده ای
اما زمین لام تا کام نمی گوید و تنها لحظه ای از شدت عطش بر خود می لرزد... صدای تیک تیک ساعت زمان انتظارت هر چه شیرینتر ساخته و اشتیاق وصال را دو چندان نموده است؛
نسیم سرگردان جستجویت در سرزمین هاست اما هر چه سریعتر می وزد ویرانتر می کند و نمی یابد...
رخ زمان در اوج جوانی زرد گشت از فراق این دلربا
کی خواهی آمد؟!
سالهاست که در زنجیر دقایق انتظار در اسارت به سر می برم
کی خواهی آمد تا این زنجیرها پاره شود و عطر وجودت همه جا را در بر گیرد... در کدامین نقطه از این زمین خاکی به سر می بری که حضورت در همه جا حس می شود؟
نفس ضربان دار زمین رعشه بر تن طبیعت افکنده و ترس وجود خاکیان را فرا گرفته است؛ حصیر تنهایی بر خاک سرد زمین کشیده شده و یک به یک ذرات آفرینش ملتمسانه ترا فریاد می کشند. کی خواهی آمد؟
من از نباریدن رحمت الهی دریافتم که از ما دلخوری؛ دریافتم که غم این جامعه ی ظاهراً مسلمان وجودت را سخت آزرده است؛ مصلحی باید تا ابصار زمان به دست گیرد و دین خاتم را نوپا کند.
مهربانی باید تا دست مظلومان را به گرمی بفشارد و اشک های دلشکستی شان را از گونه هاشان پاک نماید...
دلخوری از ما که همه فکر و ذکرمان درآمدهایمان است و از معنویت فاصله گرفته ایم؛ دلخوری که دیگر کسی برای فقیران دل نمی سوزاند و سنت انفاق از خاطره ها پاک شده؟
دلخوری که بازماندگان وقف پدران را تصاحب کرده اند و خیرات شب جمعه ثوابی را به رفته گان نمی رساند؟
دلخوری که ریاح بیداد می کند و ربا در میان این ملت مسلمان سنت گردیده...
حق داری... حق داری که دلخور باشی که غمگین و غصه دار باشی. ولی بدان که ما نیز حق داریم، حق داریم که منتظرت باشیم حتی اگر قلبهایمان مالامال از دروغ و ریا باشد، حق داریم که دست نوازشگرت را انتظار بکشیم حتی اگر قلبهایمان زنگار گناه گرفته باشد؛
بازآ و دل تنگ مرا مونس و جان باش
وین سوخته را محرم اسرار نهان باش
مهتاب
